Het is echt warm vandaag…. De lucht is strak blauw, geen wolkje te zien.  Vandaag dus maar de schaduw opzoeken had ik bedacht. We lopen in een rustig tempo. De bomen zorgen voor beschutting. Onderweg zien we wat hertjes liggen. Ze zien er relaxt uit en lijken geen last van de warmte te hebben. “Wat voel je nu je hier loopt” vraag ik. Het blijft even stil…. “Ik weet het niet zo goed; ik voel mij onrustig en heb het warm”. Er komt een zuchtje wind door de bomen als een zachte aai van koelte. Heb je het gevoeld? Zullen we net als de hertjes een fijn plekje zoeken en even rustig gaan zitten?

Na lang aarzelen stemt ze toe. Ze gaat met haar rug tegen een boom zitten, schoenen uit, blote voeten in het gras. Een diepe zucht volgt. We drinken wat water, lekker koel nog. “Wat heb je nog meer nodig nu” vraag ik.

Plots beginnen de tranen te stromen…. Ze moet nog zoveel, er liggen nog 3 wassen, het huis is een puinhoop, op haar werk is iedereen op vakantie en dat terwijl er een belangrijk project loopt,  hoe kan ze hier nu rustig zitten, dat kan toch niet?

Weer vraag ik haar wat ze nodig heeft. Met haar rug en hoofd tegen de boom, vraagt ze om steun. Met haar voeten in het gras, vraagt ze om zachtheid, met de zon boven ons vraagt ze om een warme omgeving. Alles wat ze vraagt is er. Ze schiet in de lach…

Op de terugweg komen we weer hertjes tegen, ze zijn een beetje in beweging gekomen. Ze staat stil en zegt dan heel zacht “dank jullie wel”. “Waar bedank je ze nu voor?”, vraag ik. Dat ze mij hebben laten zien dat je rust en actie kunt aanpassen aan de omstandigheden, dat er voor alles een tijd is.

Ik maak een diepe buiging naar haar en de hertjes.